Αφιερωμένο στο δικό μου χρυσό κι ασήμι, τους μαθητές μου. Με την ευχή, όταν επαναστατούν, να ξέρουν την αιτία

Χρυσός κι ασήμι, αγρίμι μεσ’ τη νύχτα,
ουρλιάζεις δυνατά.
Δάκρυά σου στα μαλλιά μου, τα γέλια σου χαρά μου,
μα μου στερείς κι αυτά
Ποιος να ‘ναι ο λόγος,
που ένας θαρραλέος να κλαίει τόσο πολύ.
Ποια να ‘ναι η αιτία,
που αντί να λες αστεία, ξεσπάς παντού μ’ οργή.

Δείξε μου τον τρόπο, κι αν θέλει κι άλλο κόπο,
εγώ θα προσπαθώ.
Μόνο θέλω ακόμα, απ’ το δικό σου στόμα
ν’ ακούσω: «σ’ αγαπώ».

Πιάνω ένα τόνο, κι ίσως να ’ναι το μόνο
που με πάει μακριά.
Λέω μια λέξη, χιονίσει ή δε βρέξει,
το μέλλον με κοιτά.
Θέλω να ζήσω, μα αν δε σ’ αγαπήσω,
δεν ξέρω αν θα μπορώ
Θέλω να υπάρχω, φιλία μαζί σου να ‘χω,
για πολύ καιρό.

Δείξε μου τον τρόπο, κι αν θέλει κι άλλο κόπο,
εγώ θα προσπαθώ.
Μόνο θέλω ακόμα, απ’ το δικό σου στόμα
ν’ ακούσω σ’ αγαπώ.